riderblog - motoblogi społecznoœci scigacz.pl

Jeśli czytasz ten tekst mogę śmiało założyć, że nie jesteś osobą, która trafiła na niego kompletnie przypadkowo, podobnie do ludzi, którzy otwierają Onet i dowiadują się zarówno co słychać w Korei Południowej, jak i u Małgosi Rozenek. Jesteś kimś, kto należy do społeczności motocyklowej, prawdopodobnie posiadasz motocykl, nie możesz się już doczekać ładnej pogody i codziennych dojazdów do pracy na moto, albo weekendowych wypadów nad jezioro. Motocykl kojarzy Ci się z wolnością, pasją, adrenaliną, uśmiechem na twarzy. Podobnie mam i ja. I wtedy czytam o tym, co przydarzyło się ostatnio Tomaszowi Gollobowi… 

Ani ja, ani Ty nigdy nie zbliżymy się nawet do poziomu, do którego w prowadzeniu motocykla doszedł Pan Tomasz. Jest to wielki mistrz, z pewnością jedna z kilkudziesięciu osób, które robią to najlepiej na świecie. I właśnie takiemu komuś przytrafia się taki wypadek. Jest to dowód jedynie na to, że tragedia może się zdarzyć każdemu. Może to być niegroźny upadek, a może też ostatnia rzecz, jaka w ogóle się nam w życiu przydarzy. 

Moje pytanie brzmi, czy my naprawdę wiemy, czym ryzykujemy? Czy zdajemy sobie sprawę, że możemy wyjechać rano do pracy i naprawdę zginąć? I czy naprawdę się na to godzimy? Wiem, że zaraz odpowiecie mi, że równie dobrze możecie iść ulicą i spadnie Wam z dachu cegła i efekt będzie ten sam. Przypomnicie mi, że Michael Schumacher przejeździł 20 lat pędząc 300 km/h i żył, a teraz leży nieprzytomny, bo zachciało mu się pojeździć dla relaksu na nartach. I będziecie mieli rację. Ja jednak zapytam, o ilu przypadkach spadających cegieł faktycznie słyszeliście? A o ilu w sezonie słyszycie motocyklistach, którzy nie doczekają następnego… Dzisiaj nikt nie wmówi mi, że jazda motocyklem jest bezpieczna. Albo że nie jest codziennym wystawianiem się na nieszczęście. Bo jest. 

*

Dlaczego Pan Tomasz jechał tym crossem? I to w dniu, w którym miał startować w zawodach w swojej dyscyplinie? Po co mu to było? Po co Robert Kubica jechał w jakimś anonimowym rajdzie, gdy czekała go walka o mistrzostwo świata w Formule 1? Słyszałem milion odpowiedzi, że jest to coś, bez czego nie mogą żyć, że całe ich życie to jazda, wyścigi, rajdy, motocykl, rajdówka. Adrenalina, rywalizacja, ułamki sekund. Tylko że teraz już tego nie mają…

*

Nienawidzę stwierdzenia, że „zginął robiąc to, co kochał”. Jaka to jest do diabła różnica??? Miał raka, wypadł przez okno, strzelił go piorun - efekt jest taki sam! Nie ma człowieka. Przecież zarówno ten chory, jak i robiący to, co kocha, chcą żyć. Powiedzcie to rodzinie, dzieciom i żonie, że co prawda nie mają tatusia, ale przecież robił to, co kochał. Jak myślicie, czy dzieci nie wolałyby, aby tatuś akurat wtedy robił coś, czego nie kochał, na przykład obierał ziemniaki? 

*

Z całego serca życzę Tomaszowi Gollobowi powrotu do pełni zdrowia. Równie mocno trzymam kciuki za Roberta Kubicę, który jest w o tyle lepszej sytuacji, że zna już swoje ograniczenia i wie, że może na przykład chodzić (a tego o Panie Tomaszu jeszcze nie wiemy). Możemy jednak powiedzieć, że zarówno jeden sportowiec, jak i drugi, złamali sobie karierę robiąc coś, co nie było bezpośrednio związane z ich zawodem, kontraktem. Staram się po prostu zrozumieć, czy było warto? I na przykładzie tych osób wyciągnąć wnioski, czy czasem jednak nie warto odpuścić, czy może są to zupełne przypadki i nie powinno się przekładać takich zdarzeń na swoje życie?

*

Jeśli czyta to ktoś, kto nie wyobraża sobie życia bez motocykla, na pewno odpowie mi, że nie rozumiem pasji, że jest to coś, bez czego po prostu nie da się żyć i moje rozważania są zupełnie bez sensu. Jeśli jednak czyta to ktoś, kto po wypadku nie może na przykład chodzić, jego perspektywa może być już zupełnie inna. Zapytam raz jeszcze, czy warto? Czy słowa „to moja pasja” są odpowiedzią i usprawiedliwieniem wszystkiego?

Sam również nie wyobrażam sobie życia bez moto, jednak każda sytuacja podobna do tej, w której znalazł się Pan Tomasz uświadamia mi, że nie trzeba być wyczynowym kierowcą, aby zniszczyć swoje życie lub sprawność. Czy możemy zrobić coś, aby tego uniknąć? Jak pokazują przykłady wielkich mistrzów, same umiejętności i ich podnoszenie nie wystarczą, nie jest to żadna gwarancja sukcesu. Jednocześnie, w życiu nie chodzi przecież o to, aby je przeżyć, ale żeby naprawdę żyć. A życie bez pasji to nie jest życie, lecz trwanie. 

Nie znajdę w tym wpisie recepty, nie odpowiem na zadane przez siebie pytania. Bardziej sam daję sobie temat do zastanowienia, do przemyślenia, co jest naprawdę ważne i do upewnienia, że wiem co robię i znam konsekwencje. 

Mam nadzieję, że Wy również znacie.